CT1 to choroba autoimmunologiczna, w wyniku której dochodzi do zniszczenia komórek beta wysp trzustkowych produkujących insulinę. Brak insuliny uniemożliwia komórkom ciała pobór glukozy z krwi, co wywołuje ciężkie zaburzenia metaboliczne, które nieleczone prowadzą do śmierci. CT1 nie można wyleczyć. Chorzy wymagają ciągłego dostarczania insuliny do organizmu w postaci iniekcji podskórnych, w co zaangażowani są zarówno młodzi pacjenci, jak i ich rodzice. Początek choroby w większości przypadków ma miejsce w wieku wczesnodziecięcym i w okresie młodej dorosłości, ze średnią wieku 8 lat.
Mówi dr Andrzej Śliwerski:
Z roku na rok obserwujemy stały wzrost liczby pacjentów z CT1. Na świecie na cukrzycę typu 1 choruje 9,5 procent populacji. W ciągu ostatnich ośmiu lat liczba przypadków wzrosła o 21 procent, co sprawia, że obecnie jest to jedna z najczęstszych chorób przewlekłych u dzieci i młodzieży.
Depresja, lęk, strach przed chorobą… Jak sobie radzić?
Cukrzycy typu 1 u dzieci towarzyszą dolegliwości natury psychologicznej – najczęściej depresja i zaburzenia lękowe.
Problem opisuje dr Andrzej Śliwerski:
Związek między depresją i lękiem a kontrolą cukrzycy jest dwukierunkowy - zaburzenia emocjonalne wpływają na gorszy poziom wyrównania glikemii. Jednocześnie nawracające hipoglikemie (niskie poziomy cukru we krwi) i hiperglikemie (wysokie poziomy cukru we krwi) powodują większe ryzyko depresji i lęku. Ponieważ zaburzenia lękowe i depresyjne pogarszają wyrównanie metaboliczne cukrzycy, zwiększając ryzyko wystąpienia ostrych i przewlekłych powikłań choroby, znajomość czynników warunkujących ich wystąpienie może przyczynić się do opracowania programów profilaktyczno-edukacyjnych poprawiających stan zdrowia psychicznego dzieci chorych. W konsekwencji doprowadzi to do lepszej samokontroli cukrzycy.
Badacze zakładają, że dzieci z tendencją do kierowania uwagi na negatywne bodźce i mające złą wizję siebie, świata i przyszłości są bardziej podatne na zaburzenia emocjonalne. Ryzyko to mogą zwiększać rodzice, którzy również kierują uwagę i pamięć na negatywne bodźce oraz nadmiernie kontrolują swoje dzieci.
Projekt badawczy realizowany z udziałem dra Andrzeja Śliwerskiego ma interdyscyplinarny charakter. Pracują nad nim psycholodzy z Instytutu Psychologii UŁ oraz lekarze diabetolodzy i psycholog z Kliniki Pediatrii, Diabetologii, Endokrynologii i Nefrologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi.
Co warunkuje zaburzenia depresyjne i lękowe?
W badaniach międzynarodowego projektu Cognitive Vulnerability to Depression wykazano wcześniej, że czynniki poznawcze, jak tendencyjnie ukierunkowana uwaga, pamięć oraz negatywna wizja siebie, są istotnym elementem kształtującym podatność na zaburzenia emocjonalne. Model ten został zweryfikowany także w populacji polskiej, ale w odniesieniu do depresji i tendencji samobójczych oraz do zaburzeń nastroju związanych z wahaniami poziomu hormonów.
Dr Andrzej Śliwerski tłumaczy:
Teraz sprawdzimy, w jakim stopniu te same czynniki stanowią o podatności na zaburzenia depresyjne i lękowe u dzieci z CT1, uwzględniając sposób funkcjonowania ich rodzin. Warto podkreślić, że na co dzień żyją one w specyficznych, trudnych warunkach, biorąc choćby pod uwagę obowiązek permanentnej kontroli poziomu cukru u dzieci, jaki spoczywa na rodzicach. Dzieci z cukrzycą i ich matki będą miały do wykonania dwa zadania komputerowe, w których będą musiały zapamiętać słowa i policzyć twarze wyrażające emocje. Zadania te pozwolą zweryfikować, czy z większą łatwością zapamiętują i kierują swoją uwagę na negatywne bodźce.
I dodaje:
Nieustanne ryzyko zagrożenia życia dziecka, wynikające z nadmiernego spadku poziomu cukru oraz ryzyko ciężkich powikłań zdrowotnych z powodu zbyt wysokiego poziomu, wywołuje u wielu rodziców lęk i nadmierną potrzebę kontroli jego funkcjonowania. Prowadzi to do obniżenia u dziecka poczucia własnej wartości. W niektórych przypadkach potęgować je może brak akceptacji choroby przez rodziców. Z drugiej strony badania pokazują, że pozytywne postawy rodziców mogą w znaczący sposób obniżać ryzyko wystąpienia depresji – na przykład poprzez zaangażowanie i pomaganie dzieciom w adaptacji do choroby.
Badacze przyznają, że zarówno styl nadmiernie ochraniający, jak i nadmiernie wymagający, oraz wzmożona kontrola są istotnymi elementami kształtującymi podatność poznawczą. Wprowadzone rozwiązania mogą przyczynić się do tworzenia programów, które pomogą radzić sobie z trudnymi aspektami choroby, dając niezbędne wsparcie młodemu pacjentowi i jego rodzinie.
Podsumowuje dr Andrzej Śliwerski:
Dzieci z cukrzycą typu 1 wraz ze swoimi rodzinami mają obowiązkowe szkolenia diabetologiczne przed opuszczeniem szpitala. Poruszane są na nim tematy insulinoterapii, diety i codziennego funkcjonowania. W naszym badaniu bierze udział psycholog z oddziału diabetologicznego, więc wyniki wykorzystamy w szkoleniach dla rodziców ze wsparcia i sposobów prowadzenia dzieci chorych na CT1.
Granty IDUB UŁ
Inicjatywa Doskonałości – Uczelnia Badawcza UŁ to konkursy grantowe, w ramach których Uniwersytet Łódzki finansuje pomysły badawcze swoich naukowców i doktorantów. Poprzez wspieranie ich w uprawianiu dobrej nauki uczelnia realizuje strategię dążenia do doskonałości badawczej we wszystkich dziedzinach i dyscyplinach. Konkursy służą także umiędzynarodowieniu - rozwijaniu i zacieśnianiu współpracy uniwersytetu z badaczami z zagranicy. W ramach grantów skierowanych do naukowców spoza uczelni do zespołu UŁ dołączają doświadczeni i młodzi badacze. Sprzyja to fuzji doświadczeń i podnoszeniu potencjału naukowego uniwersytetu, wspiera nawiązywanie kontaktów i mobilność pracowników.
Granty są finansowane w ramach zwiększonej o 2% subwencji dla uczelni, które w 2019 roku przystąpiły do konkursu (IDUB). Uniwersytet Łódzki będzie otrzymywał dodatkowe środki na badania naukowe do 2026 roku. Wewnętrzne konkursy grantowe są realizowane od 2020 roku.
Obecnie, w II edycji kwotą ponad 3 miliona złotych dofinansowano młodych, doświadczonych badaczy oraz doktorantów w takich konkursach grantowych, jak: IDUB UŁ „Granty dla młodych i doświadczonych badaczy” oraz „Doktoranckie granty badawcze”.
Materiał: dr Andrzej Śliwerski, Instytut Psychologii UŁ, Wydział Nauk o Wychowaniu
Redakcja: Iwona Ptaszek-Zielińska, Centrum Promocji UŁ